| მთავარი » სტატიები » Мои статьи |
| მასალის რაოდენობა კატეგორიაში: 37 ნაჩვენებია მასალა: 21-30 |
გვერდები: « 1 2 3 4 » |
დალაგება: თარიღით · სათაურით · რეიტინგით · კომენტარებით · ნახვებით
 ტეკილა ტეკილა - ძლიერი გამოხდილი ალკოჰოლური სასმელი (მესკალი) , რომელსაც აკეთებენ ძირითადად ქ. ტეკილას მიდამოებში. ეს ქალაქი მდებარეობს შტატ ხალისკოს დასავლეთ ნაწილში, 65 კმ. ჩრდილოეთ-დასავლეთში გვადალახარასგან. სიძლიერე 38-42 გრადუსი, კეთდება ცისფერი აგავის შუაგულისგან, მექსიკისთვის ტრადიციული აგავისებრთა ოჯახის მცენარისგან დისტილაციის მეთოდით. რეგიონები და მრავალფეროვნება ლანდშაფტი აგავის პლანტაციების და ტეკილას გამოშვების ძველებური წარმოებები-ასე უწოდებს ერთ ერთ ძეგლს იუნესკოს მსოფლიო მემკვიდრეობა. აგავის მოყვანის (ღია მწვანის) ძირითადი რაიონები და ტეკილის წარმოება (მუქი მწვანე) მომზადების სტანდარტების თანახმად დადგენილი ტეკილას რეგულირების კავშირით (tequila regulatory Counci,მექსიკური სტანდარტი NOM-006-SCFI-1994), ტეკილას წარმოება შემოიფარგლება შტატების ოლქის ხალისკოს, გუანახუატო, მიჩოაკან, ტამაულიპას და ნაირატით, ხოლო ნედლეულად მის წარმოებისთვის გამოიყენება ცისფერი აგავა. თეკილა უნდა შეიცავდეს არანაკლებ 51% სპირტს მიღებული აგავისგან; დანარჩენი ნაწილი-სპირტი მიიღება სხვა ნედლეულისგან (მაგ: სიმინდის ან შაქრის ლერწმისგან). ტეკილა "პრემიუმი” იწარმოება მხოლოდ ცისფერი აგავიდან და ბოთლზე აუცილებლად უნდა იყოს წარწერა 100% აგავა ან "100% ცისფერი აგავა”. თუ წარწერა არ არის, ე.ი. ეს უფრო იაფფასიანი მარკაა ტეკილას, ე.წ. "მიხტო”. ტეკილა, დამზადებული განსაკუთრებულად აგავის შაქრისაგან, უნდა იყოს დამზადებული მექსიკაში და დამარკირებული "Necho en Mexico” (გაკეთებულია მექსიკაში). აგავის სიროფი როგორც ყოველთვის მიიღება ველური აგავისგან, შეიძლება ექსპორტირებული იყოს ბითუმად. მასში ხშირად ამატებენ შაქრის სხვა სახეობებს და კარამელს ფერის შესაცვლელად, აგავის სიროფი ან ნექტარი შეიცავს დაახლოებით 90% ფრუქტოზის და ხშირად გამოიყენება დამტკბილებლად და უსაფრთხო ჩვეულებრივი სადილის შაქრის შეცვლისთვის (ბაზარზე წარდგენილია როგორც ნატურალური დამატკბილებელი დაბალი გლიკემური ინდექსით). ტეკილას წარმოების ისტორიული ადგილები და მისი გამოშვების ქარხნები იმყოფებიანიუნესკოს თავდაცვის ქვეშ.როგორც მსოფლიო მემკვიდრეობის ძეგლი ქ. ტეკილაში მოქმედებს ტეკილას ნაციონალური მუზეუმი. ტეკილას სპეციალისტს უწოდებენ "ტეკილერო” - მან უნდა იცოდეს არა მარტო სასმლის წარმოება არამედმისი ისტორია აგრეთვე მასთან დაკავშირებული მექსიკური ფოლკლორი. სემინარები და საატესტატო გამოცდები ტეკილეროს სერთიპიკატზე ტარდება ქ. ტეკილაში. სტატიის გაგრძელება http://alcostory.ucoz.com/publ/t'ek'ila/1-1-0-19 |
 საკე იაპონია ნამდვილად არაა "ჩემი” ქვეყანა და საერთოდაც, დასავლეთისკენ უფრო მეტად ვიყურები ხოლმე, ვიდრე აღმოსავლეთისკენ. შეიძლება კაბუკის თეატრის აზრზეც იყო კაცი, კუროსავას და ოშიმას ბევრი ფილმიც გქონდეს ნანახი, და კარგა ბლომად ძველი და ახალი დროების იაპონელი მწერლებიც წაკითხული, მაგრამ მაინც ვერაფერი გაუგო ამ ქვეყანას. იაპონიაში ნამყოფი ადამიანებიც ხშირად ადასტურებენ, თუ რა გაუმტარია იაპონური კულტურა შემეცნებითი თვალსაზრისით. იგი თითქოს საკესავით კამკამაა და გამჭვირვალე, მაგრამ ჭიქაში ჩამოისხამ თუ არა, სულ სხვა გრძნობა გიჩნდება. გულახდილად ვიტყვი, საკე რამდენიმეჯერ მაქვს გასინჯული, თუმცა ნამდვილი საკეს გემო ჯერ-ჯერობით უცნობია ჩემთვის. სიმართლე ითქვას, საქართველოში ვერც ნახავთ კარგ, ხარისხიან საკეს, ვერც მაღაზიაში და ვერც რესტორნებში. ამის მიუხედავად, ყოველთვის მაინტერესებდა ეს სასმელი, მისი ფილოსოფია, ბუნება, ტექნოლოგია. ძალიან მწყდებოდა გული, რომ საკეზე არავინ არაფერს წერდა ქართულ ენაზე, არაფერს თარგმნიდა. ჩვენთვის ხომ საკე რაღაც ცხელი სითხეა, რომელიც სათითეებით მოაქვთ და რომელსაც აუარება გრძელი რიტუალი ახლავს თავს. ეს წერილი სწორედ ასეთი მითების გასაფანტად დავწერე, უფრო სწორად, შევადგინე, რადგან ჩემი, პერსონალური ხმა ამ ნარკვევში ძალიან ცოტაა, მეტია კომპილაცია, სხვა, გამოცდილი ხალხის ნანახი და დაწერილი უფროა გათვალისწინებული, ვიდრე პირადი გამოცდილება. ამიტომაც ვამჯობინე, ავტორობაზე დროებით უარი მეთქვა და სტატიისთვის "მოამზადა” მიმეწერა. ვფიქრობ, მკითხველისთვის საინტერესო უნდა იყოს ლეგენდარული საკეს ტექნოლოგიის, ისტორიის, კულინარიული თანხლების შესახებ ინფორმაციის მიღება, რადგანაც ქართველები (იშვიათი გამონაკლისების გარდა) ჯერ მხოლოდ ამ საინფორმაციო წყურვილის მოკვლის საფეხურზე ვართ, ცოტა ხანში იმედია საკეს პირველი ყლუპებითა და პირველი შეფასებებით გავიფართოვებთ თვალსაწიერს, ზოგიერთებს იქნებ საკეს ღრმად შესწავლაც მოუნდეს და ბოლოს, იმ არსსა და უმთავრეს ბუნებასაც ჩაწვდეს, რაც საკეს ასე გამოარჩევს ყველა სხვა სასმელისგან. სტატიის გაგრძელება http://alcostory.ucoz.com/publ/sak_39_e/1-1-0-18 |
 რომი რომი - ძლიერი სპირტიანი სასმელი, რომელიც მზადდება შაქრის ლერწმის წვენისგან და სიროფისგან, დუღილისა და გამოხდის გზით, რის შემდეგადაც ინახება მუხის ან სხვა კასრებში. მიუხედავად იმისა, რომ წარმოება არსებობს ავსტრალიაში, ინდოეთში და მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნებში, რომის უმრავლესობა ძირითადად იწარმოება კარიბებზე და მდინარე დემირასის სამხრეთ ამერიკაში. ძირითადად რომის ბრენდებს შორის "Bristol Classic Rum” "Bacardi” "Captain Morgan”, "Apleton Estate”, "Ron Varadero”, "Ocumare”, "Ron Barcelo”, "Stroh”, "Pussers”, "Murhus”, "Matusalem”, Malecon” არსებობს რომის ბევრი სახეობა. ღია ფერის რომი როგორც ყოველთვის გამოიყენება კოკტეილებში, ოქროს ფერი და მუქი უხდება კულინარიას. რომი თამაშობს უდიდეს როლს ვესტ-ინდოეთის უმრავლეს კუნძულების კულტურაში და ხშირად ასოცირდება ბრიტანულ სამეფო ფლოტთან და მეკობრეებთან. რომი პოპულარული იყო გაცვლითი ვაჭრობით და ხელს უწყობდა მონობის გავრცელებას. მე-19 საუკუნის დასაწყისში ის გახდა მიზეზი, ავსტრალიის რომაული ბუნტის. დასახელების წარმოშობა სიტყვა რომის წარმოშობა უცნობია. მკვლევარების უმრავლესობა დარწმუნებულია რომ იგი წარმოიშვა სიტყვა” რუმბულლიან”-დან, რაც ნიშნავს ხმაურსა და აურზაურს, მეორე ვარიანტ წარმოშობის მოდის დიდი სპირტის სასმელიდან, რომელსაც იყენებდნენ ჰოლანდიელი მეზღვაურები "rummers” დანიური სიტყვიდან "roemer”. სხვა ვარიანტების მიხედვით, ეს სიტყვა შეიძლება მოდიოდეს ლათინური სიტყვიდან "saccharum” ან ფრანგული სიტყვიდან "arome”. სახელი "რომი” პირვანდელი წარმოშობის დამოუკიდებლად საერთო ხმარებაში დამოუკიდებლად შემოვიდა 1657 წლის მაისში, როდესაც მასაჩუსეთის გენერალმა აკრძალა ალკოჰოლური სასმელები გაყიდვა, სახელით-რომი, ღვინო და ა.შ. დღევანდელ დროს ეს სახელწოდება დაკავშირებულია ადგილის სახელწოდებასთან, ესპანურად მოლაპარაკე ქვეყნებში რომს უწოდებენ "ron”. Fრანგულ ენაზე მოლაპარაკე -"rhum”. ისტორია თვლიან რომ პირველად რომი შაქრის ლერმისაგან სპირტიანი სასმელების დუღილის მეთოდით პირველად დაამზადეს ინდოეთში და ჩინეთში, ხოლო ამის შემდეგ გავრცელდა მთელ მსოფლიოში. მაგალითად სპირტიან სასმელად შეიძლება ჩაითვალოს "ბრამი”, "ბრამის” ისტორია ითვლის თასწლეულებს, რომელსაც ამზადებდნენ მალაიზიელები. მარკო პოლო წერს რომ მას მოეწონა შაქრის ღვინო, რომელიც მას მიართვეს, ეს მოხდა მე-14 საუკუნეში თანამედროვე ირანის ტერიტორიაზე.პირველად რომის დამზადების მეთოდი გამოიყენეს მე-17 საუკუნეში შაქრის ლერწმის პლანტაციებზე კარიბის კუნძულებზე. პირველად მონებმა აღმოაჩინეს რომ შაქრის წარმოების და დუღილის დროს ნარცჰენი, გარდაიქმნება ალკოჰოლად. ზოგიერთები ფიქრობენ რომ პირველი რომი აწარმოეს ბარბადოსში. კარიბის რომი არ გამოირჩევა მაღალი ხარისხით. რომი კოლონიალურ ამერიკაში რომის წარმოების განვითარების შემდეგ, სასმლის პოპულარობა გავრცელდა კოლონიურ ამერიკაზე. მოთხოვნილება სასმელზე იყო დიდი და პირველი ფაბრიკა რომის დისტილაციისა კოლონიებში გახსნილი იყო 1664 წელს თანამედროვე სტატენ-აილენდის ტერიტორიაზე. ბოსტონში ასეთი ქარხანა აშენდა 3 წლის შემდეგ. რომის დამზადება გახდა უდიდესი და წარმატებითი მრეწველობის სახეობა კოლონიურ ახალ ინგლისში. რომი როდ-აილენდიდან ოქროსთან ერთად რამდენიმე ხანი გამოიყენებოდა ევროპაში ურთიერთანგარიშსწორებისთვის. ამერიკული ომის დროს, ამერიკულ კოლონიებში ყოველ კაცს, ქალს და ბავშვს ერგებოდა 13,5 ლიტრი რომი წელიწადში. ევროპაში მე-17-მე-18 საუკუნეებში შაქრსი პლანტაციებზე კარიბებზე მუშაობისთვის საჭირო იყო მუშახელი, რომ დაეკმაყოფილებინათ ეს უდიდესი მოთხოვნა "რომზე”. ორგანიზებული იყო სამმხრიანი გაცვლა აფრიკის, კარიბის და ამერიკულ კოლონიებს შორის. რომის პოპულარობა არ დასუსტებულა ამერიკის დამოუკიდებლობის მოპოვების შემდეგაც კი. კერძოდ ჯორგ ვაშინგტონი ითხოვდა თავისი ინაუგურაციისთვის რომის მოტანას 1789 წელს. სტატიის გაგრძელება http://alcostory.ucoz.com/publ/romi/1-1-0-17 |
 კონიაკი კონიაკი - ძლიერი ალკოჰოლური სასმელი, რომელიც იწარმოება ყურძნის ზოგიერთი ჯიშისგან განსაკუთრებული ტექნოლოგიით. თავისი დასახელება სასმელმა მიიღო ქ. კონიაკის სახელიდან, რეგიონი პუანტოშარანტა, შარანტას დეპარტამენტი, საფრანგეთი. კონიაკს და მის მიდამოებს უკავშირდება გაჩენა ამ ალკოჰოლური სასმელის გეოგრაფიული საზღვრები ადგილმდებარეობის, რომელშიც დაშვებულია კონიაკის წარმოება, წარმოების ტექნოლოგია და თვით სათაური "კონიაკი” მკაცრად განსაზღვრულია, რეგლამინტირებულია და დამტკიცებულია მრავალრიცხოვანი კანონმდებელი აქტებით. Kონიაკი არის ნამდვილი ფრანგული პროდუქტი. ისტორია ცნობილია რომ ჯერ კიდევ ახალი ერის მე-3 საუკუნეში, რომის იმპერატორი მარკ ავრელი აძლევს გალებს პრივილეგიებს იქონიონ საკუთარი ვენახები და აწარმოონ ღვინო. უკვე მე-12 საუკუნეში გიომა მე-10-ს ბრძანებით-ჰერცოგის აკვიტანიის და გასკონიის გრაფი პუატიეს, შეიქმნა რამდენიმე მსხვილი ვენახი რეგიონში-პუეტო-შარანტა, რომელიც მირეს სათაურით "პუერტოს ვენახები”. კონიაკი ცნობილია ჯერ კიდევ მე-6 საუკუნეში როგორც მსხვილი ცენტრი მარილის გაყიდვისა, ის იღებდა ჰოლანდიის გემებს, რომლებიც ზიდავდნენ მარილს საფრანგეთიდან ჩრდილოეთ ევროპის ქვეყნებში. გარდა მარილისა ჰოლანდიელები თან გაიყოლებდნენ ხოლმე კასრებს ადგილობრივი ღვინით "პუერტოს ვენახებიდან” რომელიც სარგებლობდა მუდმივი მოთხოვნილებით. ჭარმატება ღვინოების გაყიდვაში ხელს უწყობდა "პუერტოს ვენახების გაფართოებას სენტოჯამდე და ანგუმუამდე. არსებობს აზრი, რომ ზუსტად ეს ფაქტები უბიძგებს ყურძნის მასობრივ გაშენებას და ღვინის წარმოებას მდინარე შარანტას ბასეინში. გარდა მარილისა და ღვინოებისა, პუერტო-შარანტიდან ჰოლანდიური გემები შარანტის პორტებში შამპანისა და ბორდერის ყურძნისგან მომზადებულ ღვინოებზე შედიოდნენ. მე-16 საუკუნეში ღვინოების გადამუშავების გამო ღვინო უარესდება თავისი ხარისხით და ალკოჰოლის შემადგენლობით, რაც შეუძლებელს ხდის მის საზღვაო ტრანსპორტირებას ჩრდილოეთ ევროპაში. ზუსტად მაშინ იწყებენ ჰოლანდიელები ახალი დასამუშავებელი დანადგარების დამონტაჟებას და სინჯავენ ადგილობრივი ღვინოების დისტილირებას. "Brandwijn” ან "დამწვარი ღვინოს” მომავალი ბრენდის ანალოგი. ზღვით ტრანსპორტირების შემდეგ, "Brandwijn”-ს აზავებდნენ წყლით მისი საწყისი თვისებების აღდგენისთვის. მე-17 საუკუნის დასაწყისში პუერტო-შარანტას მეურნეობაში აღმოჩნდა ახალი ტექნოლოგიები და პროდუქტი - ღვინის დისტილატი, რომელიც ზღვით ტრანსპორტირების შემდეგ აღარ იცვლიდა თავის თვისებებს. ღვინის დისტილიატი არის მეტად გაჟღენთილი და არომატული, ვიდრე ღვინო და მისი გადაზიდვა უფრო იაფი ჯდება. პირველი გადასამუშავებელი აპარატები დაყენებული, ჩამოტანილი ჰოლანდიელების მიერ, თანდათან ხდებოდა უფრო სრულყოფილი და თვითონ ფრანგები დაეუფლნენ დისტილაციის ტექნოლოგიას უფრო კარგად ვიდრე თვითშემქმნელებმა გააუმჯობესეს იგი როცა გამოიყენეს პირველი ორმაგი დისტილაცია. დაწყებული მე-17 საუკუნის ბოლოდან და განსაკუთრებულად მე-18 საუკუნის დასაწყისიდან ვაჭრობა იღებს უფრო და უფრო ორგანიზებულ ფორმას. შაქონლის შეთავაზებისა და მოთხოვნილების გაზრდის საპასუხოდ რეგიონის ძირითად ქალაქებში იქმნება შუამავალი ფირმები, ძირითადად ინგლის-საქსონური, ზოგიერთი არსებობს ამ დრომდე. შუამავალი ფირმები შეისყიდიან გამომუშავებულ დისტილანტს, აწარმოებენ შუამავლობას მომიჯნავე წარმოებისათვის, ადგენენ კონტრაქტებს მუდმოვ მყიდველებთან ცანტრალურ და ჩრდილოეთ ევროპიდან, ჩრდილოეთ ამერიკიდან და შორეულ აღმოსავლეთიდან. მე-19 საუკუნის ნახევრიდან ქ. კონიაკში და რეგიონის სხვა ქალაქებში იხსნება მრავალი სავაჭრო სახლი, რომლებიც იწყებენ ყურძნის სპირტის გაგზავნას კასრებში კი არა, არამედ უკვე ბოთლებში. ეს ახალი ვაჭრობის ფორმა ხელს უწყობს შექმნას დამატებითი წარმოებები, ისეთი როგორც: შუშის წარმოება (1885 წლიდან კლოდ ბუშე ამექანიზმებს ბოთლების წარმოებას სან-მარტან დე კონიაკის ქარხნებში, შესაფუთი ყუთების წარმოება, საცობის ( საცობის წარმოება ხის ქერქისგან და ბეჭდურ პროდუქციაას.) სწრაფად გაფართოებული ვენახების ტერიტორია შარანტეში შეადგენს 280 ათასს ჰექტარს. 1870 წლებში ჩრდილოეთ ამერიკიდან, აბორიგენულ ყურძენთან ერთად, შარანტუში იყო შემოტანილი დიდი უსიამოვნებებიც. ფესვის მუმლი ან ფილოქსერა და მიკროსკოპული პარაზიტული სოკო ან მილდიუ, რომლებმაც რამდენიმე წელიწადში გაანადგურეს უდიდესი ნაწილი ევროპის ვენახებისა, რომლებსაც არ ჰქონდათ იმუნიტეტი ასეთი მავნებლების წინააღმდეგ, 1893 წლისათვის შარანტეს ვენახების ფართი შეადგენდა 40 ათას ჰექტარს, 1888 წელში როგორც ოპერატიული შტაბი ამ პრობლემის გადასაწყვეტად იყო შექმნილი "მეყურძნეობის კომიტეტი”, რომელიც უკვე 1892 წელს იყო გარდაქმნილი "ყურძნის ტექნოლოგიურ სადგურებში”. ფრანგმა სელექციონერებმა დაიწყეს შეჯვარება აბორიგენული ამერიკული ყურძნის ჯიშების, რომლებიც იყვნენ მდგრადი ფილოქსერის და მილდიუმმის მიმართ ფრანგულ ჯიშებთან ერთად. ასე იყო შექმნილი მრავალი ახალი ჯიში, რომლებიც ატარებდნენ თავისი შემქმნელის სახელს და მინიჭებულ რიგობით (ტექნოლოგიურ) ნომერს. მოგვიანებით, ზოგიერთი ყველაზე უფროწარმატებული ჯიშები მიიღეს პერსონალური სათაურები. ვენახების და ეკონომიკის აღდგენისთვის კი დასჭირდა არა ერთი ათეული წელი. სტატიის გაგრძელება http://alcostory.ucoz.com/publ/k'oniak'i/1-1-0-16 |
 ქართული ჭაჭა– დახლების მბრძანებელი პოსტ-საბჭოთა კავშირის ქვეყნებში, ჭაჭა ღვინის შემდეგ, ქართული ალკოჰოლური სასმელებიდან ერთ–ერთი ყველაზე ცნობილი და პოპულარულია. ჭაჭის შუშის ბოთლებში ჩამოსხმა ჯერ კიდევ გასული საუკუნის დასაწყისში დაიწყეს და ქართული ჭაჭა საკმაოდ დიდი მოწონებითაც სარგებლობდა – განსაკუთრებით რუსეთსა და უკრაინაში,სადაც მას ,,ჩაჩა"-ს ეძახიან დღემდე. ამის მიუხედავად, საქართველოში ბოთლში ჩამოსხმული ჭაჭა მყიდველთა განსაკუთრებულ ინტერესს იშვიათად აღძრავდა, რადგან, ჩვენს ქვეყანაში დამკვიდრებულ შეხედულებას თუ გავყვებით, აღმოვაჩენთ, რომ ქართველი მომხმარებელი ჭაჭას ჯერ ერთი იშვიათად ყიდულობს და თუ ყიდულობს, უმეტესად ე.წ. გლეხურ ჭაჭას. სამაგიეროდ, ბევრად კარგად იყიდება ბოთლში ჩამოსხმული საეჭვო ხარისხისა და შემადგენლობის როგორც ადგილობრივი წარმოების, ასევე უცხოეთიდან შემოტანილად გასაღებული – ფალსიფიცირებული არყები, რომელთა დიდი ნაწილი ყველა სხვა უბედურებასთან ერთად, მავნებელია ჯანმრთელობისათვის. ბოლო პერიოდში, ქართულმა ღვინის კომპანიებმა ეტაპობრივად დაიწყეს ჭაჭის წარმოება. ამან ერთგვარი სასიკეთო ტენდენციის სახე მიიღო და დღეს მომხმარებელს სხვადასხვა კომპანიების მიერ წარმოებულ ჭაჭებს შორის არჩევანის გაკეთებაც კი შეუძლია. თუმცა, ამ ყველაფერსაც აქვს ერთი მეტად არასასურველი მხარე. კომპანიების უმეტესობა საკუთარ ჭაჭას მხოლოდ "გუდვილისა" და "პოპულის" ტიპის დიდ სუპერმარკეტებში ყიდის. პატარა მარკეტებსა და მაღაზიებში კი, ხშირად არც კი გაუგიათ, რომ საკმაოდ ბევრი დასახელების ქართული ბოთლის ჭაჭა არსებობს. შეტანაზე ხომ ლაპარაკიც ზედმეტია. ღვინის კომპანიის მესვეურები ამის მიზეზად უპირველსად ერთ რამეს ასახელებენ ,,პატარა მარკეტებში ჭაჭას არავინ ყიდულობს და იქ შეტანას აზრი არა აქვს". თუმცა, იმასაც აღიარებენ, რომ ხშირად მცდელობაც კი არ ჰქონიათ, ჭაჭის გასაყიდი არეალი უფრო გაეფართოვებინათ. მოკლედ რომ ვთქვათ, ერთ–ერთი ყველაზე ძველი და ცნობილი ქართული სასმელი – ჭაჭა, ჩვენს ქვეყანაში ერთგვარად ელიტარულადაც კი იქცა და მისი შეძენა რიგით თბილისელს, სახლთან ახლოს მდებარე მაღაზიაში მარტივად ჩარბენით არ შეუძლია. რაც შეეხება, ღვინის კომპანიების მიერ წარმოებულ ბოთლის ჭაჭას, როგორც უკვე ვთქვით, დიდ სუპერ თუ ჰიპერმარკეტებში წარმოდგენილი ჭაჭის ასორტიმენტი მართლაც მრავალფეროვანია და ამ ამხრივ კომპანიებისადმი საყვედური ნამდვილად არ გვეთქმის. ჭაჭას განსაკუთრებით მრავალფეროვან არჩევანს, "თელავის ღვინის მარანი" გვთავაზობს. აღნიშნული კომპანია, საფერავიდან, რქაწითელიდან და შარდონედან სამი ტიპის ჭაჭას აწარმოებს და როგორც "თელავის ღვინის მარნის" წარმომადგენლები ირწმუნებიან, სამივე დასახელების ჭაჭას, დამახასიათებელი ჯიშური არომატები გააჩნია. როგორც რქაწითელისა და შარდონესაგან, ასევე საფერავისაგან გამოხდილი ჭაჭა ერთი ფასი ღირს. თუმცა, ყველაზე დიდი მოთხოვნა მაინც საფერავის ჭაჭაზეა. ასევე მრავალფეროვან არჩევანს გვთავაზობთ ქართული ღვინის მწარმოებელი კომპანიები: "ტიბაანი","ტაროვაინი","ბინეხი","თელიანი ველი","ქინძმარაულის მარანი","მილდიანი","ხოხბის ცრემლები"და ა.შ. გარდა იმ კომპანიებისა, რომლებიც უკვე დავასახლეთ, მომავალში კიდევ რამდენიმე ქართული ღვინის მცირე კომპანია გეგმავს ჭაჭის ბოთლში ჩამოსხმას. ეს ადამიანები დღემდე ჭაჭას ძირითადად პირადი მოხმარებისათვის, ანდა მცირე რაოდენობით რეალიზაციისათვის ხდიდნენ. თუმცა, როდესაც ქვეყანაში უამრავი სასმელია, მაგრამ მაინც მწვავედ დეფიციტურია კარგი და მაღალხარისხიანი სასმელი., ბუნებრივია, ბევრ პატიოსან მეღვინეს გაუჩნდა ბაზარზე საკუთარი ჭაჭის შესვლის სურვილი, რაც უაღრესად პოზიტიური მოვლენაა.. სულ ცოტა ხნის წინ, დიდი ღვინის ქარხნების ზოგიერთი წარმომადგენელი არც კი მალავდა იმას, რომ მიზეზით – "არ გაიყიდება და ტყუილად თავი რატომ უნდა ავიტკივოთო" – ძალიან ერიდებოდნენ ჭაჭის წარმოებას და ღვინის დაყენების შემდეგ, ჭაჭა–მასალას უმეტეს შემთხვევაში ადგილობრივ გლეხებს აძლევდნენ, ან სასუქად იყენებდნენ. ყველაზე ცუდ შემთხვევაში კი, (რაც არ უნდა სამწუხარო იყოს) ყრიდნენ. ახლა კი, ტენდენცია აშკარად იქითკენ მიდის, რომ კიდევ ბევრი მეღვინე მოჰკიდებს ხელს ჭაჭის წარმოებას. სხვაგვარად არც შეიძლება მოხდეს, რადგან, ყურძენი იმდენად უნიკალური პროდუქტია, რომ მისი მხოლოდ ღვინისათვის გამოყენება დაუშვებელი იქნებოდა. ღვინოსა და არაყსაც რომ თავი დავანებოთ, ყურძნის წიპწისაგან შესანიშნავი საჭმელი ზეთი და პარფიუმერიული საშუალებები მზადდება. |
 ლუდის წარმოება უძველეს ხალხს უკავშირდება რომლებიც ეფრატსა და ტიგროსს შორის ცხოვრობდნენ. ყველაფერი დაიწყო მაშინ, როდესაც მათ შეიტყვეს რომ მორჩენილი პურის ცომი დრო და დრო უფრო ნესტიანდებოდა და ფუვდებოდა. ჰაერიდან მოხვედრილი საფუარის ნაწილაკები იწვევდა ბუნებრივ დუღილის პროცესს. სწორედ მას შემდეგ, რაც ისწავლეს დუღილის პროცესის კონტროლი, დასაბამი დაედო ლუდის ხარშვის ხელოვნებას . თავდაპირველად ლუდს ზებუნებრივ ღვთისნიერ სასმელად მიიჩნევდნენ. ბაბილონის მეფის ჰამურაბის მიერ იქნა გამოცემული პირველად ლუდის დამზადების მარეგულირებელი ბრძანებულება რომელიც ქვის ლოდზე რომელიც დღეს პარიზში ‘’ლუვრში’’ინახება.ისტორიულ მონაცემებზე დაყრდნობით ჩვ.წ მე-4 საუკუნეში ლუდს პირვლად შუმერები ხარშავდნენ.ძველი ეგვიპტელები ლუდს ცომისგან ამზადებდნენ და მას არომატისთვის ფინიკს უმატებდნენ.ლუდის დამზადება გერმანელებმა ჩწ. 800 წელს დაიწყეს.შუასაუკუნეებში ბერები ლუდს ტრაპეზის დროს მიირთმევდნენ,დგეში 5 ლიტრას.მე-19 საუკუნის დასაწყისში დანიელმა მეცნიერმა კრისტიან ჰანესმა მოახერხა საფუარის მოლეკულური გამოცალკევება და მისი გამრავლება,ამით საფუძველი დაედო დუღილის პროცესის განვითარებას და მის სუფთათ მიმდინარეობას. ბავარიის გაიზენფელდში განსაკუთრებული "ქერის წვენის” შესახებ საუბარი 736 წელს დაიწყო. 766 წელს ლუდის ისტორიაში პირველად, ხელი მოეწერა შეთანხმებას ლუდის ქ. გაიზინდენიდან სანქტ გალენის მონასტერში მიწოდების თაობაზე. შუა საუკუნეებში მონასტრები დიდ როლს თამაშობდნენ ლუდის წარმოებაში. სწორედ ამიტომ ბევრ ლუდს ახლაც რელიგიური ორდენების სახელი ჰქვია, ასე მაგალითად Paulaner ან "Franziskaner”. თავდაპირველად ლუდს სამხრეთ გერმანიაში ხარშავდნენ. მოგვიანებით კი ის ისეთი პოპულარული გახდა, რომ მისი წარმოება მთელ ქვეყანაში დაიწყო. 1516 წლის 23 აპრილს, ბავარიის ჰერცოგმა ვილჰელმ IV-მ ლუდის სისუფთავესთან დაკავშირებით, სპეციალური დებულება გამოსცა, რომელსაც 1919 წლიდან გერმანიაში დიდი ძალა აქვს. მასში ნათქვამია, რომ ლუდის დასამზადებლად ნებადართულია მხოლოდ თავთავის, სვიისა და წყლის გამოყენება. ასე დაიბადა მსოფლიოში პირველი კანონი სასმელი პროდუქტის შესახებ…1. წყალი_ ლუდის ძირითდი კომპონენტია .იგი ლუდის ხარშვისას გამოყენებული ნედლეულის თითქმის 90% შეადგენს.მისი ხარისხი უმაღლესია და ხშირ შემთხვევაში დასალევ წყალზე სუფთაც.ღია ფერის ლუდებისთვის უფრო რბილი წყალი გამოიყენება ,ხოლო მუქი ფერისთვის სიხისტის მქონე წყალს.2 ალაო_ის კომპონენტია რომელიც მას განსაკუთრებულ გემოს და ფერს შესძენს.ალაო ქერის სპეციალური გაღვივების შედეგად მიიღება.სხვადასხვა ლუდების დამზადებისას ხშირად ხორბლის მარცვალსაც იყენებენ განსაკუთრებული გემოსა და ფერისთვის. 3. სვია_ლუდს სპეციფიურ არომატსა და ტიპიურ სიმწარეს აძლევს,სწორედ სვიის დამსახურებაა ახლად ჩამოსხმული ლუდის ქაფი.სვიას აგეთვე აქვს დამამშვიდებელი თვისებაც. 4. საფუარი _რომელსაც წყლისა და ალაოს ნაზავი დუღილის პროცესამდე მიყავს.სწორედ ამ დუღილის დროს გარდაიქმნება ალაოს ნახშირისგან ნახშირმჟავა ,ხოლო ნახშირმჟავისგან ალკოჰოლი.საფუარი ეს არის სოკოს ფორები ,რომლების ხშირად ჰაერშიც გვხვდება . ლუდი, მცირეალკოჰოლიანი არომატული სასმელი, რომელსაც სვიის მომწარო გემო დაჰკრავს; ღებულობენ ქერის ალაოს,სვიისა და წყლისაგან მიღებული ტკბილის ალკოჰოლური დუღილით. ზოგიერთი ხარისხის ლუდის მისაღებად ქერის ალაოს ნაწილობრივ ცვლიან ბრინჯის, სიმინდის ან ქერის ფხვნილით, აგრეთვე შაქრით. ლუსის მიღების ტექნოლოგიური პროცესის ძირითადი სტადიებია: ქერის, ალაოსა და ლუდის ტკბილის დუღილი ლუდის საფუვრით; დადუღება (დამწიფება); გაფილტვრა და ჩამოსხმა. ალაოს მისაღებად ქერს წმენდენ, ახარისხებენ, ალბობენ, აღივებენ. შემდეგ მწვანე ალაოს აშრობენ, აცლიან ღივებს და აყოვნებენ. ლუდის ტკბილის მისაღებად ალაოს აპრიალებენ, აქუცმაცებენ და წყალში ურევენ, მიღებულ მასალაში განსაზღვრულ ტემპერატურაზე მიმდინარეობს ფერმენტაციული პროცესები, რომელთაგან ძირითადია სახამებლის დაშაქრება, რომლის დამთავრების შემდეგ მასალას ფილტრავენ და გამჭვირვალე ტკბილის სვიასთან ადუღებენ საჭირო სიმკვრივის ნარევის მიღებამდე. შემდეგ ტკბილს აცლიან სვიას, წმენდენ და აცივებენ. ტკბილს ადუღებენ ლუდის სპეციალური საფუვრით. სადუღარ აპარატებში (ტემპერატურა 5-9 °C, დროის ხანგრძლივობა -7-8 დღე-ღღამე), რის შედეგად მიიღება მჭვანე ლუდი, რომელსაც დასადუღებლად და დასამწიფებლად გადიტანენ დახურულ ცილინდრულ ჭურჭელში, ე.წ. ტანკში (დროის ხანგრძლივობა 21-90 დღე-ღამე, ტემპერატურა 0-2 °C). აქ ლუდი გაჯერდება ნახშირორჟანგით, იწმინდება და იღებს საჭირო გემოს. საბოლოოდ ლუდს ფილტრავენ, შემდეგ კი ჩამოასხამ კვირაში 1,5-2 ლ ლუდი სასარგებლოა, ამტკიცებენ მეცნიერები ლუდი აჩქარებს ორგანიზმში ნივთიერებათა ცვლას, აახალგაზრდავებს უჯრედებს; გერონტოლოგებს მიაჩნიათ, რომ დღეში 1-2 ჭიქა ლუდი აფერხებს ორგანიზმის დაბერებას.იაპონელმა მეცნიერებმა დაამტკიცეს, რომ ლუდი გამოდევნის ორგანიზმიდან კანცეროგენურ ნივთიერებებს და 2-3-ჯერ ამცირებს კიბოთი დაავადების რისკს. ლუდი ერთადერთი სასმელია, რომელიც ორგანიზმიდან გამოდევნის ალუმინის მარილს, კლავს წყურვილს. ლუდი შეიცავს მინერალებსა და ნახშირორჟანგებს, აფართოებს საჭმლის მომნელებელი ორგანოების ლორწოვანი გარსის კაპილარებს, რითაც ხელს უწყობს სისხლში სითხის სწრაფად მოხვედრას. ის ერთადერთი ალკოჰოლური სასმელია, რომელიც შეიცავს სვიის ისეთ ნივთიერებას, რომელიც ააქტიურებს კუჭის წვენის გამოყოფას და ამცირებს ალკოჰოლის ზემოქმედებას, ეწინააღმდეგება ბაქტერიების გამრავლებას, აქვს ტკივილგამაყუჩებელი და დამამშვიდებელი თვისებები. ლუდი ნაკლებკალორიულია. სიმართლეს არ შეეფერება – ლუდი ასუქებსო, უბრალოდ, ის მადას მატებს. 0,5 ლ ლუდის მიღება ამცირებს გულ-სისხლძარღვთა დაავადებებს 20%-დან 5%-მდე. ასევე აფერხებს ათეროსკლეროზისა და მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარებას, ხელს უწყობს კუჭისა და თორმეტგოჯა ნაწლავის წყლულის განკურნებას. აუმჯობესებს კუჭ-ნაწლავის მოქმედებას, უზმოზე 1/2 ჭიქა ლუდის მიღება წმენდს კუჭს ლორწოსგან, რაც სასარგებლოა გასტრიტის დროს. მდიდარია სილიციუმითა და მინერალებით, რომლებსაც ხორბალი და ქერი შეიცავს, ამაგრებს ძვლებს. ქერის ალაო ორგანული მჟავების და ვიტამინების წყაროა, რომლებიც წითელი ღვინის მსგავსად ანეიტრალებენ თავისუფალ რადიკალებს.მასობრივი ინფორმაციის საშუალებები გვარწმუნებენ, რომ ის მიკროელემენტებისა და ვიტამინების ნამდვილი საბადოა. "მიირთვით ლუდი და ჰიპოვიტამინოზი ვეღარ შეგაშინებთ, მასში არსებული საფუარი აძლიერებს თმას და აახალგაზრდავებს კანს!” – მსგავსი განცხადებები დღეს უკვე მსოფლიოს ბევრ ქვეყანაში ისმის.სვით ლუდი ნელ-ნელა, მცირე ყლუპებით. ასე კუჭი ნაკლებად იწელება. ყველაზე კარგია მინის ჭურჭელში ჩამოსხმული, ცოცხალი, გაუფილტრავი და კლასიკური, კასრის ლუდი. მიუნხენის ლუდის ინსტიტუტმა დაამტკიცა, რომ 1 ლიტრი გაუფილტრავი ლუდი 10 ლიტრ რძეზე მეტად სასარგებლოა. ლუდზე დამზადებული სახის ნიღბები კი კანის ნაოჭებს ასწორებს. დააძალეთ სასმელი ქალებს, რადგან იგი მკერდს ზრდის. ძველად მანდილოსნები ვარცხნილობებსაც კი ლუდით იყენებდნენ.თმის მოსავლელად საუკეთესო საშუალება სწორედ ლუდი და ზეითუნის ზეთია. ისინი იცავენ თმებს და კვებავენ მას. კარგი იქნება, თუ ოდნავ შევათბობთ ზეითუნის ზეთს და შევიზელთ თავის კანში დაბანამდე რამდენიმე საათით ადრე. ხოლო საუკეთესო შეფერილობის და ბრწყინვალების მისაცემად ქალებს თმაზე ლუდის გადავლებას ურჩევენ.მეცნიერებმა დაამტკიცეს, რომ ქალები რომლებიც რეგულარულად მიირთმევენ ლუდს ნაკლებად იტეხავენ ფეხს ან ხელს და საერთოდ ძვლებს. ეს იმით არის გამოწვეული, რომ ლუდი ცოტა რაოდენობით სილიკონს შეიცავს, რომელიც ძვლებს ეხმარება გამაგრებაში. ლუდი შეიცავს 30-ზე მეტ მინერალსა და მიკროელემენტს, მათ შორის მაგნიუმს, კალიუმსა და ფოსფორს. 1. გაცივების დროს 1ჩ/ჭ შემთბარ ლუდს დაამატეთ 1ს/კ თაფლი (შეიძლება დაამატოთ კვერცხი, მიხაკი ან დარიჩინი). ლუდი უნდა იყოს მუქი ფერის, ნატურალური, კონსერვანტებისა და სტაბილიზატორების გარეშე. 2. ანგინის დროს გაცხელებულ ლუდს შეურიეთ 1 ჩ/კ თაფლი, დაასველეთ ბამბის ქსოვილი და შეიხვიეთ ყელი, ზემოდან შემოიხვიეთ ჯერ ცელოფანი, შემდეგ კი თბილი შალი. 3. ოფლიანობის დროს 1 ბოთლი ლუდი დაამატეთ აბაზანას და 10 წუთი ჩაწექით. ლუდი არ არის რეკომენდებული ჰიპერტონიკებისთვის, ნეფრიტიანებისთვის, დიაბეტიანებისთვის, ღვიძლის ციროზით, ნიკრისის ქარით დაავადებულთათვის, ბავშვებისა და მოზრდილებისთვის, ფეხმძიმე და მეძუძური ქალებისთვის. და ბოლოს, ყველაზე მეტ ლუდს ჩეხეთში მიირთმევენ. შემდეგ გერმანიაში, ინგლისში, აშშ-სა და ჰოლანდიაში. საშუალოდ, თითო ჩეხი (მოხუცებისა და ბავშვების ჩათვლით) ყოველწლიურად 160 ლიტრ ლუდს სვამს. |
 კანადური ვისკი კანადური ვისკის წარმოშობის ისტორია ძალიან გავს ამერიკული ვისკის წარმოშობას.მაგრამ ამ შემთხვევაში არის კიდევ ერთი, გრამატიკული სხვაობა,ისინი ისევე წერენ ვისკის როგორც შოტლანდიელები – «whisky» .ამ სახის ვისკები თავიანთ წარმატებას უნდა უმადლოდნენ "მშრალ კანონს ” ამერიკაში. იმ დროისათვის ნამდვილად სარფიანი იყო კანადაში ვისკის წარმოება და გაყიდვა კი აშშ-ში . ვისკის წარმოება იმ დროისათვის გაიზარდა თითქმის 100%-, რაც ბევრი პატარა ვისკის სახდელის მეპატრონეს კოლოსალური თანხები მოუტანა,ამასგარდა მათ შეძლეს ზოგიერთი შოტლანდიური სახარშის ყიდვაც კი ასე იყო მაგალითად ფირმა «Seagram»-ს შემთხვევაში,რომელიც ამ მოვლენებს უნდა უმადლოდეს რადგან ის დღესდღეობით მსოფლიოში ერთ ერთი უდიდესი კორპორაციაა. წარმოება კანადური ვისკის წარმოებისათვის,რომელიც ხშირ შემთხვევაში კუპაჟირებულია,მის დამზადებაში ძირითადად გამოიყენება მოხალული ჭვავი,სუფთა სპირტი, სხვა დანამატების გამოყენებაც შესაძლებელია: სიმინდი, სვია, ხორბალი. კანადური ვისკის ძირათადი განმასხვავებელი ნიშანია ის რომ მისი კომპონენტები გამოიხდება სახდელ აპარატში რომელსაც ჰქვია-. «patent still» ცალკე სხვადსახვა ტემპერატუაზე. სიმინდისთვის გამოიყენება მაღალი ტემპერატურა,სვიასთვის და ხორბლისთვის შედარებით დაბალი ტემპერატურა,რაც იძლევა იმის საშუალებას რომ იქნას მიღწეული არომატების განსაკუთრებული კონცენტრაცია.მხოლოდ ამის შემდეგ პროდუკტს გადაიტანენ დასავარგებლად სპეციალურ ბურბონის კასრებში და ხანდახან ჰერესის კასრებში. კანადური ვისკი ხასიათდება შემდეგნაირად-მას აქვს ნაზი,მსუბუქი,ხილის,მომწარო გემო,რაც აიხსნება მისი ასეთი წარმატებული გაყიდვადობა ბარებში განსაკუთრების კი აშშ-ს ბარებში სადაც დარჩა ჩვეულებად ასეთი ვისკის მოხმარება "მშრალი კანონის”გაუქმების შემდეგ. აღსანიშნავია ის რომ ადგილობრივი ბაზრისთვის კანადური ვისკის სიმაგრე განისაზღვრება 39.9% ალკოჰოლის შემცველობით ხოლო ექსპორტირებული არის 40%. . . |
 ამერიკული ვისკი ამერიკული ვისკი ამერიკაში,შოტლანდიიდან და ირლანდიიდან გადასახლებულთა წყალობით გაჩნდა. სახელწოდებად ამერიკელებმა ვისკის ირლანდიური დაწერილობა Whiskey შეარჩიეს. წარმოების დროს, პოპულარული სასმელის ამერიკულ ვერსიაში მოხარშული სიმინდი და თავთავები გამოიყენება. ვისკის ინახავენ გამომწვარ კასრში, რაც მას მოტკბო გემოსა და ლამაზ, ოქროსფერს აძლევს. ამერიკულ ვისკის შემდეგი წესის მიხედვით განასხვავებენ: Straight Whiskey-მისი წარმოების პროცესში მარცვლეულს იყენებენ და მას არანაკლებ 2 წლის განმავლობაში აძველებენ,ანუ მას ადარებენ შოტლანდიურ Single malt-ს. არსებობს მისი რამდენიმე სახეობა: Bourbon-ყველაზე პოპულარული და ძველი ამერიკული ვისკი. იწარმოება მარცვლეულისგან, რომელიც არანაკლებ 51% სიმინდს შეიცავს. მას ეს სახელი საფრანგეთის სამეფო გვარის და ძველი პროვინციის ბურბონის (კენტუკის შტატი) პატივსაცემად ეწოდა. Rye whiskey-იგი არანაკლებ 51% ხორბლის თავთავს შეიცავს. Corn whiskey-ვისკი დამზადებული 80 ან მეტი პროცენტი სიმინდისგან. იგი ძირითადად ადგილობრივი მოხმარებისთვის იწარმოება. Wheat whiskey-მზადდება მარცვლეულისგან, რომელიც არანაკლებ 51% ხორბალს შეიცავს. Blended Whiskey-ეს არის ნაერთი, რომელიც არანაკლებ 20% straight whiskey-ს და 80% სხვა სორტის ვისკის ან სუფთა სპირტს უნდა შეიცავდეს. Light Whiskey-ვისკის ეს სახეობა დისტილაციას მაღალ ტემპერატურაზე გადის და მუხის კასრებში ძველდება. ეს მას აძლევს ღია ფერს განსაკუთრებული შეფერილობის გარეშე. Sour Mash Whiskey-ამ ვისკის გემო და არომატი მუდმივად ერთნაირია,მისი დამზადება ხდება განსაკუთრებული მეთოდით,იღებენ ერთხელ დადუღებულ ნარჩენ მასას და გადააქვთ მეორე დაუდუღებელ ქვაბებში,სადაც იწყება დუღილი. Sweet Mash Whiskey-ასეთი ვისკის წარმოებისას შედეგის მიღწევა ახალი საფუარის საშუალებით ხდება. Tennessee Whiskey-ვისკი 3მეტრიანი ფილტრების საშუალებით იწმინდება. ასე ვისკის მხოლოდ ტენესის შტატში აწარმოებენ, საიდანაც მომდინარეობს ეს სახელწოდება. Bottled-in-Bond Whiskey-როცა ეტიკეტზე ამ სახელწოდებას წაიკითხავთ, დარწმუნებული უნდა იყოთ, რომ ეს ვისკი საცავებში 4-დან 8 წლამდეა დაძველებული, რასაც სახელმწიფო აკონტროლებს. საუკეთესო სორტის ამერიკულ ვისკის ტენესისა და კენტუკის შტატებში ამზადებენ. |
 შტოპორის ისტორია ცნობილ ინგლისელ მეცნიერ–ენოლოგ ჰიუ ჯონსის წიგნში აღწერილია, ინგლისში გამოგონილ 1681 წელს ,,შტოპორი,,(კორპსაძრობი). ,,ეს არის ფოლადის ჭიაყელა,, რომელიც გმოიყენება ბოთლიდან საცობის ამოსაღებად.(გამოგონება არ იყო დაპატენტებული). 114 წლის შემდეგ 1795 წელს ინგლისელმა სახელად სემუელ ხენშელმა დააპატენტა მსოფლიოში პირველი ,,შტოპორი,,. 1829 წელს,ავერონის დეპარტამენტში ფრანგულმა კომპანია ,,ლოგიოლ,,–მა(loguole) დაიწყო დასაკეცი დანების წარმოება,გამოგონების ავტორი გახლდათ პიერ ჟან კოლმელი.ეს იყო პირველი დასაკეცი დანა,სადაც დანის და მახათის გარდა იყო შტოპორი,დანის ტარს კი ქალბატონის ფეხის ფორმა ჰქონდა.ყველასათვის ცნობილი ,,სომელიეს დანა,, გამოჩნდა 1883 წელს,გერმანელი კარლ ვეინკეს წყალობით,რაზედაც მან მიიღო მეორე სახელიც ,,კელნერის დანა,,(waiter friend)ოფიციანტის მეგობარი. 5 წლის შემდეგ 1888 წელს გამოიგონეს ცნობილი ,,პეპელა,, ბერკეტებით გვერდებში. საინტერესოა ისიც რომ ნივთი რომელიც ყველას გააჩნია სახლში,,შტოპორი,,(კორპსაძრობი) უყურადღებოდ არ დარჩენილა კოლექციონერების მხრიდან. ბერნარ დიუვე იყო პირველი ფრანგი კოლექციონერი,რომელმაც შეიძინა პირველი ,,შტოპორი,,(კორპსაძრობი).შემდეგ მეორე,მესამე და დღესდღეობით ბატონ დიუვეს გააჩნია 250 ეგზემპლიარი,მათ შორის იშვიათი მე-XVII საუკუნის ნიმუშები და საავტორო ნაკეთობები.აღსანიშნავია,რომ ცნობილი სააუქციონო სახლი ,,კრისტი,,(Christies)წელიწადში ორჯერ მართავს სპეციალიზირებულ შტოპერების აუქციონს.ასევე არსებობს ,,შტოპორმანიის,, კლუბი,რომლის პრეზიდენტია ცნობილი ,,შტოპორების,, კოლექციონერი დონალდ ბული. იგი წიგნის ავტორია შტოპორების შესახებ და მის პირად კოლექციაში შედის 4000–ზე მეტი შტოპორი. P.S.ნაპოლეონ ბონაპარტის ბრძანების მიხედვით,მისი არმიის ყოველი ჯარისკაცის ამუნიციაში უნდა ყოფილიყო ,,შტოპორი,, სტატიის ავტორი ჟაკო ჯორჯაძე |
 "რედ ბული აფრთიანებს,არ არის რედ ბული არ არის ფრთები.” " Red Bull – Gives You Wings – No Red Bull, No Wings” ყველაფერი დაიწყო იმით, რომ 1982 წელს,ბანგკოკში ჩაფრენილ ძალიან დაღლილ დიტრიხ მატეშიცს, ტაქსის მძღოლმა ურჩია გაესინჯა მატონიზირებელი სასმელი, რომელიც ხსნიდა დაღლილობის უსიამოვნო შეგრძნებებს. ,,სასმელის პირველმა ქილამ გაამართლა. მე,ბანგკოკში ყოველი ჩასვლისას ვაჩერებდი ტაქსს, რათა მეყიდა Krating Daeng-ის ბოთლი. მისი ერთი ჭიქა საკმარისი იყო, რომ გადაფრენის უსიამოვნო შეგრძნებები უკან დარჩენილიყო, სწორედ ერთ ერთი ასეთი ჯადოსნური გაჯანსაღების შემდეგ გადავწყვიტე ეს მატონიზირებელი სასმელი ევროპისათვის მეჩვენებინა,, – ჩაწერა დიტრიხმა თავის დღიურში. სასმელს აწარმოებდა ადგილობრივი იაპონური ფირმა და ღამის ცვლაში ნაყოფიერების და პროდუქტიულობის ასამაღლებლად ურიგებდა მუშებს. ამ სასმელის იაპონური სახელის ქართული შესატყვისი ჟღერს, როგორც „წითელი ხარი". 1987 წელს ევროპის ბაზარზე, ვერცხლისფერ და ლურჯ ალუმინის ქილაში დაფასოებული პირველი "Red Bull”-ის პარტია გამოჩნდა,რომლის ლოგოზე ყვითელი მზის ფონზე საომარ პოზაში დახატული იყო, ორი ბორდოსფერი ხარი მსხვილი კისრებით.მატეშიცმა გათვლა გააკეთა იმაზე, რომ წითელი ხარ გამხდარიყო ვაჟკაცობის, ბრძოლისუნარიანობის და უშრეტი ენერგიის სიმბოლო. სამიზნე აიდიტორიად მატეშიცმა აიღო ახალგაზრდობა, ამიტომ ბრენდის იმიჯი უნდა ყოფილიყო ასოცირებული ახალგაზრდულ კულტურასთან. სასმელი მატებდა ენერგიას,ამიტომ არჩევანი გაკეთდა სპორტის ექსტრემალურ სახეებზე, როგორიცაა მოტოკროსი, სნოუბორდი, ბაიკინგი და სხვა. პოპულარული გახდა სარეკლამო მოწოდება"რედ ბული აფრთიანებს.” შავი პიარით მას უვრცელებდნენ სხვადასხვა არასასურველ ჭორებს: რომ იგი შეიცავდა ნარკოტიკებს, ჯანმრთელობისთვის მავნე ნივთიერებებს, მაგრამ მატეშიცმა მოთმინებით გადაიტანა ეს ომი და ბოლოს გაიმარჯვა.სასმელის ლეგალიზების მერე მოზარდთა მშობლებმა შეიტანეს საჩივარი მისი აკრძალვის შესახებ, მაგრამ ვერაფერს გახდნენ. ამით მიიღეს საწინააღმდეგო რეაქცია და სასმელი უფრო პოპულარული გახდა ახალგაზრდებში,რომლებმაც ახალი სახელი მოუგონეს Red bull-ს „თხევადი კოკაინი". ნამდვილ სამოთხედ და ამავდროულად ღვთისრისხვად იქცა Red Bull-ისათვის, მისი გამოყენება კოქტეილებში – არაყთან ერთად. ევროპის დისკოტეკების კლიენტებმა შეამჩნიეს, რომ Red Bull-ში დამატებული არაყი ხსნის ზარხოშის არასასიამოვნო განცდებს და რეკლამაზე ყოველგვარი დანახარჯების გარეშე,პირდაპირი რეკლამის მეშვეობით ამ ამბავმა ჩააღწია ამერიკამდე. Red Bull-ის ალკოჰოლთან ასოცირების გამო იგი სულ უფრო პოპულარული ხდება არა მარტო ახალგაზრდებში. ამავდროულად,ზემოთ დასახელებული ფაქტების გამო, იგი ასოცირდება საფრთხესთან და ახალგაზრდული ფსიქოლოგიიდან გამომდინარე "თუ შენ Red Bull-ის მერე გადარჩები, ესე იგი მაგარი ხარ!” Red Bull-ი არასოდეს იყენებდა ისეთ ტრადიციულ მედია საშუალებებს, როგორიცაა პრესა, გარე რეკლამა, ტელევიზია. მიაჩნია, რა,რომ ეს საშუალებები არ შეესაბამება ბრენდის ჩქაროსნულ, ენერგეტიკულ იმიჯს. მიუხედავად ამისა Red Bull-მა შეძლო შეეღწია მსოფლიოს 100ქვეყანაში და მოეგო თინეიჯერების გული. მატეშიცმა გადაწყვიტა, რომ ბრენდი ხშირად უნდა გამოჩენილიყო ქუჩებში. ამ მიზნით"კუპერი” ტიპის ავტომანქანებზე, რომლებიც საფირმო ლურჯ-ვერცხლისფრად იყო შეღებილი,დაამაგრეს Red bull-ის დიდი ქილები. ამ მანქანების მოძრაობის მთელ მარშრუტზე გამვლელებს უფასოდ ურიგდებოდათ სასმელი, მაგრამ შერჩევით. მანქანაში მყოფი თანამშრომელი(პრომოუტერი) არჩევდა იმ გამვლელებს,რომლებიც დაღლილი გამოიყურებოდა. ქილები ურიგდებოდათ ახალგაზრდული კლუბების დიჯეებსაც, ისინი სასმელს კლუბში არიგებდნენ.მიუხედავად იმისა, რომ მას ამაში არანაირი თანხა არ დაუბანდებია, „წითელ ხარს"აქტიურად უწევდნენ რეკლამირებას სოციალური მედიის წარმომადგენლები(ბლოგერები) , რომლებსაც თავისი იმიჯის გასამყარებლად ხშირად წერდნენ, რომ მათი სტატიები და ბლოგები გაჟღენთილია კოფეინით და აცხადებდნენ რომ მათ უყვართ რედ ბული,რაც ძალიან დაეხმარა ბრენდის ახალგაზრდული და ენერგიული იმიჯის გამყარებას. P.S. დალიეთ ყველაზე ენერგიული სასმელი,იკითხეთ კოფეინით სავსე ბლოგები და დაფრთიანდით. |
სექციის კატეგორიები
| Мои статьи [37] |
...
ჩვენი გამოკითხვა
მინი-ჩეთი
საიტის მეგობრები
სტატისტიკა
სულ ონლაინში: 1
სტუმარი: 1
მომხმარებელი: 0